Pages Menu
 

Categories Menu

Posted by on wrz 25, 2017 in Ekonomia |

Gospodarki narodowej organizacja

Gospodarki narodowej organizacja, w socjalizmie dzięki uspołecznieniu podstawowych środków produkcji istnieje możliwość i konieczność planowego rozwoju gospodarki narodowej. Wymaga to prawidłowej organizacji gospodarki zgodnie z zasadą centralizmu demokratycznego, w której znajdują dialektyczne powiązania dwa elementy: jedność koncepcji i kierownictwa oraz szeroka oddolna inicjatywa i aktywność społeczeństwa. W warunkach budownictwa socjalizmu w o.g.n. konieczne jest uwzględnienie istnienia obok siebie różnych sektorów gospodarki opartych na odmiennych typach własności i wymagających odpowiednich metod kierowania: 1. sektora gospodarki uspołecznionej opartego na państwowej lub spółdzielczej własności środków produkcji, obejmującego prawie cały przemysł, komunikację, transport lądowy i morski, znaczną część instytucji obrotu towarowego; 2. sektora gospodarki indywidualnej opartego na prywatnej własności środków produkcji, dominującego w rolnictwie i występującego częściowo w rzemiośle. Istnienie tych sektorów łączy się z potrzebą zróżnicowanych metod organizacji i kierowania działalnością jednostek gospodarczych. Dotychczas w Polsce dominują metody bezpośredniego kierowania jednostkami gospodarki uspołecznionej i pośredniego oddziaływania — przez odpowiednie kształtowanie cen, podatków, politykę kredytową, kontraktacyjną itp. na gospodarkę nieuspołecznioną. Sprawa funkcjonowania gospodarki narodowej wymaga istnienia hierarchicznego systemu kierowania i zarządzania, na którego najwyższym szczeblu znajdują się centralne organy kierownicze, obejmujące całą gospodarkę narodową, na niższym — ministerstwa i wojewódzkie rady narodowe, a następnie zjednoczenia gospodarcze i powiatowe rady narodowe, którym z kolei podlegają przedsiębiorstwa i gromadzkie rady narodowe. Do centralnych organów kierujących gospodarką należą: 1. centralne organa partii, ustalające główny kierunek rozwoju i najogólniej pojęte metody gospodarowania; 2. najwyższe organa władzy państwowej — w Polsce Sejm i Rada Państwa — które zatwierdzają wieloletnie plany rozwoju gospodarczego i zasady funkcjonowania podległych organów administracyjnych; 3. naczelne organa administracji państwowej: Rada Ministrów, Komisja Planowania przy Radzie Ministrów. Rada Ministrów zapewnia jednolitą linię działania całej administracji. Do jej kompetencji należy uchwalanie projektów NPG, wydawanie uchwał w sprawie metod zarządzania i planowania, sposobów gospodarowania funduszem płac, zasad finansowania administracji i jednostek gospodarczych. Rada Ministrów określa kierunki działania resortów, uprawnienia i tryb funkcjonowania poszczególnych instancji administracji gospodarczej oraz ogólnie obowiązujące zasady funkcjonowania jednostek gospodarczych.