Koordynacja terenowa

Koordynacja terenowa, polega na: 1. łączeniu różnych indywidualnych przedsięwzięć gospodarczych w określone współzależne i współpracujące kompleksy gospodarcze zlokalizowane na jednym terenie, w jednym mieście lub jednym rejonie (koordynacja planowanych zadań); 2. ustalaniu określonego porządku przebiegu realizacji na danym terenie wyznaczonych, współzależnych zadań (koordynacja realizacji); 3. skoordynowaniu funkcjonowania różnych współzależnych elementów gospodarki narodowej (koordynacja eksploatacji). K.t. stanowi istotny element planów gospodarczych i przestrzennych, element kojarzenia działalności planowanej centralnie z działalnością planowaną terenowo. Celem k.t. jest zapewnienie harmonijnego rozwoju poszczególnych jednostek osadniczych i terenów oraz szerokie wykorzystanie ekonomicznych korzyści wspólnej lokalizacji. W wyniku bowiem rozwoju gospodarczego realizuje się w terenie określone przedsięwzięcia, które często powodują różnego rodzaju napięcia (deficyt siły roboczej i kadr kwalifikowanych, deficyt mocy wykonawczej przedsiębiorstw budowlanych, mieszkań, wody, energii itd.). K.t. pozwala na wcześniejsze przygotowanie terenu do realizacji określonej inwestycji oraz zapewnienie równowagi między wzrostem różnych elementów gospodarki danego terenu. K.t. stanowi również ważny aspekt ekonomiczny, mianowicie umożliwia zmniejszenie nakładów inwestycyjnych i eksploatacyjnych dzięki wspólnemu uzbrojeniu terenu, wspólnej organizacji zaopatrzenia i zbytu, przygotowywaniu kwalifikowanych kadr, budowie obiektów, jednolitej administracji itd. Jednym z rodzajów omawianej koordynacji jest k.t. inwestycji. W wyniku jej następuje: 1. zespolenie inwestycji przewodniej (np. budowa huty, elektrowni) z towarzyszącymi (np. budownictwo mieszkaniowe i usługowe); 2. budowa całego ośrodka czy dzielnicy przemysłowej (składowej), obejmującej kilka zakładów przemysłowych (magazynów); 3. budowa jednolitego systemu -> infrastruktury technicznej dla całej jednostki osadniczej, obejmującego obsługę przemysłu i gospodarki komunalnej; 4. budowa ośrodków usługowych i różnych centrów (np. szkolnictwa wyższego i instytutów naukowo-badawczych, wypoczynkowo-wczasowych); 5. budowa miast czy dzielnic mieszkaniowych; 6. realizacja skoordynowanych przedsięwzięć w rolnictwie (np. melioracja, budowa dróg. obór, zlewni mleka i mleczarni, stacji weterynaryjnej). K.t. inwestycji odbywa się na różnych szczeblach planowania, mianowicie: 1. centralnym (obejmuje zwłaszcza projektowanie doboru różnych fabryk dla danego ośrodka przemysłowego, programowanie kompleksów gospodarczych); 2. lokalnym (wybór terenów lokalizacji szczegółowej, opracowanie programu inwestycji towarzyszących, projektowanie techniczne wspólnych rozwiązań). W ostatnim okresie powstał nowy system k.t. inwestycji, polegający na optymalizacji przebiegu budowy skoncentrowanych przedsięwzięć za pomocą metod sieciowych. W toku tej koordynacji ustala się parametry techniczne inwestycji, grupowanie obiektów na danym terenie, ustala się zależności terenowo- -czasowe każdej inwestycji (tzw. sieci powiązań), określa się kryterium celu oraz dokonuje się optymalizacji budowy z punktu widzenia ustalonego celu. Skoordynowanie przedsięwzięć gospodarczych w terenie wpływa na rozwiązania techniczne inwestycji i harmonogram finansowania wspólnych przedsięwzięć.