Marshalla plan
Marshalla plan (nazwa oficjalna — European Recouery Program), stanowił długofalowy plan pomocy gospodarczej ze strony USA dla krajów Europy zachodniej na lata 1948—52; nazwa pochodzi od nazwiska ówczesnego sekretarza stanu USA G. C. Marshalla, który w 1947 przedstawił wytyczne amerykańskiej pomocy dla Europy. Pomoc udzielana w ramach p.M. przewidywała nieodpłatne (w dolarach) dostawy towarowe, a częściowo kredyty, w wielkościach uchwalanych corocznie przez Kongres USA. Ogólna suma dostaw i kredytów wyniosła w okresie 4 IV 1948—30 VI 1953 ok. 16 400 min doi., z czego 14 700 min dol. przypadało na dostawy towarowe i ok. 1700 min doi. na kredyty. Podstawę prawną pomocy amerykańskiej stanowiła uchwalona w 1948 „Ustawa o pomocy dla zagranicy”. P.M. nie ograniczał się wyłącznie do zadań ekonomicznych; miał on służyć realizacji ogólnopolitycznych celów USA. Za pomocą p.M. USA spodziewały się ściślej powiązać ze sobą gospodarczo i politycznie kraje Europy zachodniej, doprowadzić do ich integracji gospodarczej jako materialnej podstawy integracji politycznej Europy zachodniej z Ameryką Pin. na płaszczyźnie Paktu Atlantyckiego.