Gossena prawa
Gossena prawa, wprowadzona przez F. Wiesera i W. Lexisa nazwa dwóch głównych zasad teorii użyteczności krańcowej: 1. nasycalności potrzeb; 2. wyrównywania użyteczności krańcowej; zgodnie z pierwszą intensywność każdej potrzeby zmniejsza się w miarę jej zaspokajania, tak więc i użyteczność krańcowa dobra maleje w miarę zwiększania się jego zapasu; druga natomiast wskazuje, że jednostka gospodarująca, dążąc do znalezienia się w stanie równowagi, podzieli posiadane środki tak, aby wyrównać użyteczności krańcowe różnych rodzajów realizowanej konsumpcji; użyteczności te będą wtedy proporcjonalne do cen konsumowanych dóbr. Cała koncepcja opiera się na nierealnym założeniu mierzenia użyteczności krańcowych. Wieser i Lexis uważali, że zasady te sformułowane zostały jeszcze przez ekonomistę niemieckiego H. Gossena, prekursora — austriackiej szkoły burżuazyjnej ekonomii politycznej, wówczas już całkowicie zapomnianego i dla uczczenia jego wkładu nadali obu zasadom nazwę ,,praw Gossena”.
